Το δημόσιο σχολείο έχει δεχθεί τα τελευταία χρόνια αλλεπάλληλα χτυπήματα τόσο από τον εκάστοτε πολιτικό προϊστάμενο του ΥΠΠΑΝ, όσο και από την ίδια την Κυβέρνηση. Είναι εξάλλου νωπές οι μνήμες μας από τα όσα διαδραματίστηκαν στο καλοκαίρι του 2018, όταν το Δημόσιο Σχολείο και οι λειτουργοί του δέχθηκαν ένα ανηλεή πόλεμο, με λάσπη, χαρακτηρισμούς και προσβολές. Οι πολιτικές τους σε θέματα παιδείας έχουν οδηγήσει στην αποσύνδεση του σχολείου από την κοινωνική και δημοκρατική του αποστολή, στοιχείο που επηρεάζει άμεσα τον εκπαιδευτικό. Οι πολιτικές του Υπουργείου ουσιαστικά στοχεύουν στη μετατροπή των εκπαιδευτικών σε υπάκουους διεκπεραιωτές, χωρίς κύρος, ερμηνευτές των εκπαιδευτικών θεμάτων μέσα από μια περιοριστική οπτική γωνία, που λογοδοτούν για τα πάντα στους πάντες, υποκείμενα που εύκολα στοχοποιούνται, διαπομπεύονται ή και κατασυκοφαντούνται. Σ’ αυτό το πλαίσιο, οι εκπαιδευτικοί βιώνουν μια ασφυκτική κατάσταση μη μπορώντας να μιλήσουν για τα υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν και δυσχεραίνουν σημαντικά το έργο τους: την κόπωση, τις παρεμβάσεις, την πίεση, το συγκεντρωτισμό, τον έλεγχο, τον εκφοβισμό, τη στοχοποίηση, τον συντηρητισμό, τις συχνά άθλιες κτιριακές και κλιματολογικές συνθήκες κ.ά. Ο δάσκαλος κινδυνεύει να απωλέσει την ανεξαρτησία του για να γίνει απλά ένας υπάλληλος που διεκπεραιώνει τις εγκυκλίους και οδηγίες των ανωτέρων. Ο ρόλος όμως του δασκάλου ως ελεύθερου διανοούμενου που σέβεται την επιστήμη του, που αγαπά αυτό που κάνει, που έχει φωνή και αξιοπρέπεια, είναι ιδιαίτερα σημαντικός!
Αναμφίβολα η κυπριακή εκπαίδευση χρήζει αναδιάρθρωσης και εκσυγχρονισμού. Η ΠΟΕΔ σε αυτή τη διαδικασία έχει να διαδραματίσει σημαντικό και καταλυτικό ρόλο. Έχει καθήκον να το κάνει! Η Οργάνωσή μας, οφείλει να δώσει μάχη για να βελτιώσει το Δημόσιο Σχολείο, να προτείνει τις αλλαγές εκείνες που θα μετατρέψουν τη μάθηση των παιδιών σε μια χαρούμενη και καθοριστική εμπειρία και να υπερασπιστεί το κύρος και την αξιοπρέπεια του εκπαιδευτικού. Όλα αυτά σε πλαίσια ουσιαστικής και ειλικρινούς συνεργασίας με το Υπουργείο και σε συνεχή διάλογο με την κοινωνία. Χωρίς όμως, τελεσίγραφα και ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα ή βιαστικές και βίαιες προσπάθειες επιβολής χαρακτηριστικών που μπορεί να ζημιώσουν ή να τραυματίσουν το δημόσιο σχολείο.
Η τριετία που πέρασε, μπορεί να χαρακτηριστεί ως η τριετία των διαρκών επιθέσεων κατά του Δημόσιου σχολείου. Την ίδια ώρα παραμένουν άλυτα χρονίζοντα ζητήματα. Οι νεοεισερχόμενοι εκπαιδευτικοί παραμένουν χωρίς επαγγελματικό σχέδιο συντάξεων παρά την ξεκάθαρη υποχρέωση του εργοδότη – κράτους. Οι αντικαταστάτες βιώνουν το εξωφρενικό και συνάμα απαράδεκτο γεγονός πως δεν έχουν όρους εργοδότησης ή εργασιακά δικαιώματα, ενώ έχουν μετατραπεί και σε ωρομίσθιους εδώ και χρόνια. Έχει ακόμα εφαρμοστεί το Νέο Σχέδιο Διορισμών, αφήνοντας συναδέλφους με την αβεβαιότητα του εργασιακού τους μέλλοντος ή και την πιθανότητα της ανεργίας, με νομικά κενά και ξεκάθαρες στρεβλώσεις και αδιαφάνεια. Τα περιστατικά αποκλίνουσας συμπεριφοράς και παρεμβάσεων αυξάνονται συνεχώς, ενώ οι εκπαιδευτικοί βομβαρδίζονται με ασαφείς, διφορούμενες και ακατανόητες εγκυκλίους – οδηγίες. Επαρκής στήριξη προς τα αλλόγλωσσα παιδιά δεν υπάρχει και η ενισχυτική διδασκαλία αποτελεί μακρινή ανάμνηση. Η Προδημοτική Εκπαίδευση παραμένει ο φτωχός συγγενής της εκπαίδευσης, με την καθημερινότητα των συναδέλφων να είναι δυσβάστακτη σε όλες τις πτυχές της. Η Ειδική Εκπαίδευση δεν στηρίζεται όσο πρέπει και δίκαια θεωρείται παραγκωνισμένη. Ο αναλφαβητισμός αντιμετωπίζεται επιδερμικά, πιλοτικά και δειγματοληπτικά, ωσάν τα παιδιά που χρειάζονται στήριξη να είναι πειραματόζωα και να εξαρτούνται από τις στατιστικές αλχημείες του Υπουργείου Παιδείας. Ο θεσμός του Υπευθύνου τμήματος δεν επεκτάθηκε όπως είχε συμφωνηθεί στο πλέον αρμόδιο σώμα εργασιακού διαλόγου, την ΜΕΠΕΥ. Ο διοικητικός χρόνος παραμένει ιδιαίτερα αυξημένος, σε σχέση με τις σύγχρονες διοικητικές ανάγκες ενός σχολείου. Οι καταγγελίες για εκπαιδευτικούς και η δημόσια διαβολή τους εξελίσσεται σε γάγγραινα, με το Υπουργείο να παρουσιάζεται ανίκανο ή απρόθυμο να προστατέψει το προσωπικό του. Τα σχολικά κτίρια σε πολλές περιπτώσεις είναι τριτοκοσμικά, οι δε θερμοκρασίες είναι τέτοιες που καθιστούν το εργασιακό – μαθησιακό περιβάλλον ακατάλληλο, δυσβάστακτο και επικίνδυνο (…).
Όλα αυτά και άλλα τόσα, η «νέα» ΠΟΕΔ, θα κληθεί και πρέπει να τα αντιμετωπίσει και να τα λύσει επιτέλους! Η ΠΟΕΔ πρέπει να γυρίσει σελίδα! Η νέα ηγεσία οφείλει πρώτα πρώτα να στοχεύσει στην ενότητα του κλάδου. Πρέπει να καταστεί σαφές πως όλοι είμαστε ένα και πολεμάμε σαν μια γροθιά και διεκδικούμε, χωρίς ραγιαδισμούς, χωρίς τυφλή υπακοή, χωρίς προσωπικές ατζέντες, χωρίς αλαζονεία. Το καλοκαίρι του 2018, μπορεί να αποτελέσει φάρο, για την ΠΟΕΔ της επόμενης τριετίας. Αυτό που επιβάλλεται να υπάρχει στην Οργάνωση και να διαφυλάσσεται σαν κόρη οφθαλμού, στα δύσκολα χρόνια που ζούμε, είναι ο διεκδικητικός συνδικαλισμός και όχι η παθητική αντίσταση, με συλλογικότητα, ομοψυχία και κοινό όραμα.
Εξάλλου ήδη με το πέρασμα των χρόνων στην εκπαίδευση, εμφανίστηκαν διάφορες κατηγορίες δασκάλων με διαφοροποίηση στα δικαιώματα τους (εκπαιδευτικοί με αγορά υπηρεσιών, αντικαταστάτες, αορίστου, συμβασιούχοι, νεοεισερχόμενοι, νηπιαγωγοί και ειδικοί εκπαιδευτικοί με δύσκολη σχολική καθημερινότητα, κλπ.). Συνεπώς η διατήρηση και ενίσχυση της ενότητας του κλάδου, είναι έργο δύσκολο! Το μέλλον της ΠΟΕΔ βρίσκεται στη συνένωση όλων των δυνάμεων ανεξάρτητα κομματικού χώρου, κάτω από μια συνδικαλιστική ομπρέλα, με ένα κοινό όραμα, για μια υπερκομματική ΠΟΕΔ. Κόμμα μας πρέπει να είναι η ΠΟΕΔ! Η ΠΟΕΔ οφείλει να ξεφύγει από την εσωστρέφεια και να ανοιχθεί προς την κοινωνία. Να επικοινωνήσει το έργο της και να εκφέρει ξεκάθαρο λόγο, απλό και μεστό, κατανοητό και ουσιαστικό. Η ΠΟΕΔ πρέπει να αλλάξει.
Στην Α.Κί.ΔΑ, οραματιζόμαστε μια ΠΟΕΔ ενωμένη και με κυρίαρχο μέλημά μας τα συμφέροντα του κλάδου και της εκπαίδευσης! Οι προκλήσεις και οι επιδιώξεις είναι πολλές. Σύμμαχοι μας είναι όλοι οι συνάδελφοι/ισσες. Φρούριό μας είναι η συνδικαλιστική μας ανεξαρτησία, υπευθυνότητα, αξιοπρέπεια και δικαιοκρισία. Δικαιούμαστε μια πιο διεκδικητική ΠΟΕΔ. Την ΠΟΕΔ που μας αξίζει! Μια ΠΟΕΔ για τους εκπαιδευτικούς, χωρίς παρεμβάσεις, πιέσεις, διλήμματα. Μια ΠΟΕΔ που θα απαιτήσει ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, αξιοκρατία, ισονομία και κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά και ένα πιο ανθρώπινο και δημοκρατικό σχολείο. Μαζί μπορούμε να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε! Ψηφίζοντας Α.Κί.ΔΑ γυρίζουμε σελίδα! Έφτασε η ώρα της Ανεξάρτητης Κίνησης Δασκάλων και Νηπιαγωγών!
Μιχάλης Αλεξόπουλος, Γενικός Γραμματέας Α.Κί.ΔΑ